Πόση βία θα ανεχτούμε πια; Γράφει η Ζυγούρη Αμαλία παιδαγωγός-εμψυχώτρια θεατρικής αγωγής
Από 1η Οκτωβρίου άλλαξαν τα σήματα καταλληλότητας τηλεοπτικών προγραμμάτων. Σκηνές βίας, άσχημη φρασεολογία, ερωτικές σκηνές κατανέμουν ανάλογα το επιτρεπτό όριο ηλικίας των τηλεθεατών. Πόσο αντικειμενικές είναι αυτές οι κατηγορίες όμως; Συμφωνούμε πάντα; Θα έλεγα πως όχι και μάλιστα προσωπικά διαφωνώ πολύ συχνά. Οι κατηγορίες είναι ενδεικτικές και ο γονιός οφείλει να ελέγξει ο ίδιος το πρόγραμμα που μπορεί να δει το παιδί του.
Η βία μέσα από τη τηλεόραση
Παρά τη θέσπιση κανόνων όμως, μετά από μια απλή παρατήρηση των παιδικών συμπεριφορών φαίνεται πως υπάρχει μεγάλη ανοχή ως προς την βιαιότητα των θεαμάτων (τηλεοπτικών και μη). Τα παιδιά έρχονται σε συνεχή επαφή με τη βία, είτε αυτή είναι ξεκάθαρα ορατή (σκοτωμοί, αίμα, όπλα) είτε “αόρατη” (ερωτικές σκηνές, προκλητικός λόγος).
Σκεφτείτε το λίγο. Τι ακούμε καθημερινά στα “παιδικά” προγράμματα;
Άγριες φωνές, αιχμηρά σκίτσα, έντονη μουσική αγωνίας και έντασης, πολεμικές κινήσεις. Έχετε δει παιδιά να τσακώνονται σήμερα; Επιτίθενται σαν πολεμιστές και καταφέρνουν καίρια χτυπήματα στο λαιμό, στα γόνατα, στη μέση. Μήπως τα παιδιά μας ζούνε από θαύμα;
Ο ρόλος του γονέα
Εκθέτουμε τα παιδιά σε απίστευτη βία καθημερινά στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στο σχολείο. Συχνά, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, από ανάγκη επικράτησης απαιτούμε από αυτά να φέρονται βίαια δίνοντας στην ουσία άλλοθι στη χρήση της. Όμως όχι!
Ένα αγόρι που μιλάει άσχημα και υποτιμητικά, που απειλεί και χτυπάει άλλα παιδιά, δεν υπηρετεί το αντρικό πρότυπο. Ένα κορίτσι που προσβάλλει και μειώνει τους άλλους, που μιλάει με θράσος απέχει πολύ από το να γίνει μια δυναμική γυναίκα. Ένας έφηβος που παρακολουθεί ακατάλληλα προγράμματα, που καπνίζει, που πίνει, που κυκλοφορεί βραδινές ώρες ανεξέλεγκτα δεν είναι πιο ώριμος.
Ήρθε πια ο καιρός να αγαπήσουμε τα παιδιά μας γι’αυτό που είναι, να μην τους επιβάλουμε μεγαλίστικες συμπεριφορές, να τα βοηθήσουμε να αγαπήσουν τα ίδια τον εαυτό τους. Έτσι θα μάθουνε να αποδέχονται και τους άλλους με τις ιδιαιτερότητές τους.
Η επαφή με την τέχνη –θέατρο, μουσική, ζωγραφική, χορός-προσφέρει μια ανάσα σε ένα ασφυκτικό κόσμο. Η δημιουργία, η ελεύθερη έκφραση μας βοηθάει να χτίσουμε την προσωπικότητα μας με ηρεμία και ψυχική ανάταση.
Όταν ένα παιδί μεγαλώνει στο σκοτάδι του μίσους και των έντονων αντιπαραθέσεων είναι σίγουρο πως δεν θα αναπτυχθεί σωστά σαν προσωπικότητα. Έχει μειωμένη κοινωνική νοημοσύνη, δηλαδή δεν μπορεί να ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος, δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τους άλλους ούτε καν να συμβιώσει αρμονικά.
Τα παιδιά είναι σαν τα λουλούδια: χρειάζονται το φως του ήλιου για να ανθίσουν. Να ζεσταθούν, να νιώσουν ασφάλεια, να αναπτυχθούν ομαλά. Ας αφήσουμε λοιπόν τα παιδιά μας να μεγαλώσουν ήρεμα και απλά για να βρούν τη θέση που τους αξίζει στον κόσμο.